People searching for the bones of their loved ones in mass graves, and Selim, the documentary photographer who captures them… As Selim shoulders the burden of his graveless son, he listens to the stories of Adnan, who says “I could not carry out my father’s final wish,” or mother Türkan, who wails “we would speak out our troubles if we had but a grave,” or mother Şerife, who says “my soul for the gravestone over your heart!” When the state digs the mass graves with heavy equipment and scoops further traumatising the relatives of the deceased, Selim observes once more that the Kurdish geography has a long way to advance in terms of justice.
Toplu mezarlarda yakınlarının kemiklerini arayan insanlar ve onları fotoğraflayan belgesel fotoğrafçısı Selim… “Babama son görevimi yapamadım” diyen Adnan’ın, “Bir mezarımız olsaydı derdimizi anlatırdık” diyen Türkan annenin, “Yüreğinin üstündeki taşa kurban olayım!” diyen Şerife ananın hikâyelerini dinlerken, kaybettiği oğlunun bir mezarının olmayışının ağırlığını taşımaya çalışıyor. İktidar, toplu mezarları kepçelerle, iş makineleriyle açıp kayıp yakınlarına bir travma daha yaşattığında, Kürt coğrafyasında adalet adına kat edilmesi gereken epey bir yol olduğunu görür Selim.
Mirovên ku li goristanên giştî li hestiyên xizmên xwe digerin û Selîm ê wênekêş yê belgefilman ku wêneyên wan digire…Selîm wexta ku li çîroka Adnan, dayika Tirkan û dayika Şerîfe guhdar dike û ew dibêjin: “ Min peywîra xwe ya dawî nanî cî ji bo bavê xwe” “ Ku goreke me hebaya me yê jê re derdê xwe bigota.” “ Ez bi qurbana wî kevirê li ser dilê te bim!.” Wê demê bêhtir bi barê giran yê lawê xwe yê wenda ku goreke wî jî tune ye dihese û hewl dide vî barî ragire. Wexta ku dewletê gorên giştî bi kepçeyan û mekîneyên kar vekirin , wek birînekê kirin çavên malbatan û travmayeke din bi wan dan jiyin Selîm careke din dibîne ku hîna gelek zeman divê ji bo dad û dadwerî were xaka kurdan.
